Neden Onlar Bu Kadar Mutlu?
İnsan bazen aynı sokaktan geçtiği, aynı havayı soluduğu, hatta benzer sıkıntıları yaşadığı hâlde bazı insanların nasıl olup da bu kadar huzurlu ve mutlu kaldığını merak eder. Onları ayrıcalıklı yapan şey ne servetleridir ne de kusursuz bir hayat yaşamalarıdır. Asıl fark, hayatı hangi gözle gördüklerindedir. Çünkü insanın bakışı değişince dünyası da değişir.
Pozitif düşünenler, karşılarına çıkan engelleri yenilmez bir dağ gibi değil; aşılması gereken bir tepe olarak görür. Dertler onları boğmak yerine olgunlaştırır. Yaşamın içine sızan her sorunu, çözülmesi mümkün bir muamma olarak ele alırlar. Bu yüzden adımları daha sağlam, nefesleri daha geniştir. Zorluk karşısında hemen yıkılmazlar; çünkü iç dünyalarında sürekli “Allah benimle beraberdir” hissi dolaşır.
Oysa kötümser olanlar, karanlık bir pencerenin ardından dünyaya bakar. Aynı olayı yaşadıklarında yorulur, daralır, çabucak tükenirler. Bu bir çekim yasası gibidir: Negatiflik negatifliği çağırır, insan kendi karanlığını büyütür. Kalp daralınca çözüm üretme becerisi de daralır. Buhranlarla dolu bir bakış, insanı ayağa kaldırmak yerine dizlerinin üzerine çöktürür.
Aslında işin sırrı çok eski bir hakikatte gizlidir: “Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır.” Bu, hem insan psikolojisinin hem de İslami bakışın özüdür. Mümin, her şeye kader penceresinden bakmayı bilir; başına geleni hayra yorar, sabrın ardından ferahlığın geleceğine inanır. Pozitiflik, modern bir kişisel gelişim öğüdü değil, kökleri Kur’an ve sünnete dayanan bir duruştur.
Mutlu insanlar sorun yaşamayanlar değildir; sorunların içine gömülmeyenlerdir. Hayatı tebessümle karşılayanlar, aslında Rabbine güvenenlerdir. Çünkü Allah’a teslim olan, hayattan da huzur devşirir.
O hâlde sorunun cevabı aslında çok basittir:
Onlar, mutluluğu dışarıda değil içlerinde arayanlardır. İçini aydınlatan, dışını da aydınlatır.