Stresli Zamanlarda Nasıl Rahatlarım?
Hayat, her birimize zaman zaman ağırlığını hissettirir. Bazen bir sınavın yaklaşması, bazen çözülmemiş bir mesele, bazen de sadece dünyanın gürültüsü… İçimiz daralır, nefes almak zorlaşır, düşünceler birbirine karışır. İşte tam da o anlarda, insan kendine dönmeli. Çünkü huzurun yolu, daima içten dışa doğru açılan bir kapıdır.
Stres, insan ruhunun bulutları gibidir. Gelir, geçer. Ama geçip gitmesi için bazen gökyüzünü aralamak gerekir. Peki, bunu nasıl yapabiliriz?
Öncelikle nefes. Basit gibi görünür ama unuttuğumuz bir hakikattir nefes almak. Derin bir nefes alıp yavaşça vermek, bedenimize “Buradayım ve güvendeyim” demektir. Her nefesle omuzlarımızdaki yük biraz daha hafifler.
Sonra sessizlik… Telefonların sustuğu, bildirimlerin olmadığı bir köşe. Belki sevdiğimiz bir kitap, belki usul usul akan bir müzik. Kalbin ritmiyle uyumlanmak için sessizliğe ihtiyacımız vardır. Çünkü bazen en gürültülü savaş, insanın kendi içindedir.
Doğanın sesi de iyi gelir insana. Bir ağacın gölgesi, kuşların cıvıltısı, denizin kıyıya vuran dalgası… Huzur, doğanın en sade köşelerinde gizlidir. Toprakta yürürken, insan adeta yeryüzüne kök salar, yeniden güçlenir.
Dua ve tevekkül… İnsanın Rabbine yönelmesi kadar kalbi rahatlatan bir şey daha yoktur. Ellerini açıp, her şeyi O’na havale etmek; “Ben elimden geleni yaptım, kalanını Sana bırakıyorum” diyebilmek… İman, insanın ruhunu zırh gibi korur. Ayet-i kerîmede buyrulduğu gibi: “Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzura kavuşur.” (Ra’d, 28)
Ve elbette kendimizi affetmek… Kusurlarımızla barışmadıkça iç huzuru bulmak zordur. Hatalar yaparız, tökezleriz. Ama insan, her yeni günle yeniden başlama gücüne sahiptir.
Stresli zamanlar geçicidir. Asıl mesele, o anlarda kendine nasıl bir yol çizeceğini bilmektir. Bazen bir fincan sıcak çay, bazen bir dostun sesi, bazen de sessiz bir tebessüm insanı yeniden toparlar.
Unutma; karanlık gecelerin sabahı vardır. Yeter ki sen kalbindeki ışığı söndürme.
Ruhuna iyi bak. Çünkü bu dünyada en çok ona ihtiyacın olacak.